Daniel Defoe

неге барып соғатынын да ойламай 1651 жылы қыркүйек айының 1 күні Лондонға бара жатқан досымның кемесіне отырып кете бардым.

боздап жылаумен көп уақыт күнім өтті. «Шырағым-ай, қысылған жерде қол беріп, көмектесер адам болмас» — деген әкемнің айтқаны еске түсті, енді маған жарық қайда, су түбіне кеттім ғой деуден басқа ой жоқ, жаннан түңілдім.

Осымен екі жыл уақыт өтті.

1659 жылы қыркүйек жұлдызының бірі күні, қайырсыз сағатта келіп кемеге міндім.

жел басылғанша тоқтасақ, аман-есен жиекке шығатын шамамыз бар екен-ау, жағаға түгел шықсақ мен бұл сықылды халге ұшырап, адам баласының қоғамынан қол үзіп, жалғыз қалмас едім-ау деген ойға шомдым.

Барлық дәрі екі жүз қырық қадақтың шамасындай еді.

барса келместің аралында ит-құсқа жем болып өлуді құдай тағала менің маңдайыма жазған екен, басқа не бар, енді күнім бітті ғой деген пікірлер қаптап келгенде, көзімнен аққан жасқа етегім толды.

Менің есебімше аралға келіп, аяғымның ұшы тиген күні қыркүйек айының 30-ы еді,

Көрген жамандығымды да, жақсылығымды да салмақтап, екеуін қатар қойып жаза бердім.

енің үйім айналасын қазық қағып қорғандаған, таудың түсе беріс етегіндегі шатыр.