“Alişan evladım, iki çocuk tek başınıza kalıyorsunuz. Hava soğuk, kar yağıyor. Aklımıza düştünüz, yakacağınız var mı, diye sormaya geldik,” dedi. Az önce soğuktan titreyen bedenim sımsıcacık olmuştu, çünkü hayatımda ilk defa biri beni önemsemişti. Öğretmenlerim içeri geçti. Ben dışarı çıktım. Ağlamaya başladım. Kar taneleriyle gözyaşlarımın yanağımda buluştuğunu anı şimdi bile çok net hatırlıyorum.
Önemsenmek ne kadar güzel bir şeymiş...