Янка Купала

На Ўкраіне пан Патоцкі,

Пан з Канёва родам

Не спускае жартаў.

Калі ж дзе ўпадзе у вока

Хараство дзявоча, -

Абняславіць, абнячэсціць,

Бацьку плюне ў вочы

Аб ёй людзі гаварылі,

Як аб нейкім цудзе.

Як маліны, яе губкі,

А твар, як лілея,

Як дзве зоркі, яе вочы,

Гляне - свет яснее.

З плеч сплываюць яе косы,

Як бы сонца косы,

І іскрацца, як на сонцы

Брыльянцісты росы.

Рост высокі, стан павабны,

Ўся, як цень, павеўна,

Як ідзе яна, бывала, -

Набок каралеўна!

А сягоння ж выглядае