Яўген Аснарэўскі

Зрэшты, у тыя часы панчохі апраналі і некаторыя мужчыны, якія адважваліся, насуперак мясцовым традыцыям, апранацца паводле еўрапейскай моды. Антоній Тызенгаўз, які сам не цураўся еўрапейскага касцюма, як вядома, нават заснаваў у Гродне панчошную мануфактуру.

Адной з цiкавых фінальных рысак з'яўляўся ўезд вершніка ў храм, дзе знаходзілася цела памерлага. Гэта быў так званы archimimus, своеасаблівае жывое ўвасабленне нябожчыка. Наезнік павінен быў упасці, сімвалічна прадставіўшы смерць свайго таварыша, ці сюзерэна.

Перапалоханы Кашыц, як піша Матушэвіч, «звярнуўся да жыдоўскай шаблі», гэта значыць, заплаціў вялізную суму, ну ці, калі казаць дакладней, даў хабар у 80.000 злотых, маршалку гродзенскай канфедэрацыі, пад эгідай якой і праходзіў суд, Міхалу Бжастоўскаму. Аднак нават гэтыя меры не зусім дапамаглі, і Кашыц патрапіў у заключэнне.