Бандароўна

стаіць яна прад панам,
Як калінка тая,
Што у лузе, над ракою
Вецер пахіляе.

Аб ёй людзі гаварылі,

Як аб нейкім цудзе.

Як маліны, яе губкі,

А твар, як лілея,

Як дзве зоркі, яе вочы,

Гляне - свет яснее.

З плеч сплываюць яе косы,

Як бы сонца косы,

І іскрацца, як на сонцы

Брыльянцісты росы.

Рост высокі, стан павабны,

Ўся, як цень, павеўна,

Як ідзе яна, бывала, -

Набок каралеўна!

А сягоння ж выглядае

Не спускае жартаў.

Калі ж дзе ўпадзе у вока

Хараство дзявоча, -

Абняславіць, абнячэсціць,

Бацьку плюне ў вочы

На Ўкраіне пан Патоцкі,

Пан з Канёва родам

Чым з табою піць, гуляці,
Ночкі каратаці, -
Лепш навекі косці парыць
У зямельцы-маці!

Як маліны, яе губкі,
А твар, як лілея,
Як дзве зоркі, яе вочы,
Гляне - свет яснее.

З плеч сплываюць яе косы,
Як бы сонца косы,
І іскрацца, як на сонцы
Брыльянцісты росы.

Рост высокі, стан павабны,
Ўся, як цень, павеўна,
Як ідзе яна, бывала, -
Набок каралеўна!

Бітва йдзе крывава

Шмат цярпець народ умее,
Ўмее ж і памсціцца,

Неспакоен пан Патоцкі
У сваёй правіне,
Што ўчыніў такую крыўду
Ні пра што дзяўчыне;

Спіць сном вечным Бандароўна