Susan Smit schetst in korte en langere verhalen haar persoonlijke leven, haar schrijverschap en haar spirituele overtuiging. Ze vertelt openhartig en vol zelfspot hoe ze als jonge schrijfster in het literaire wereldje rondloopt en hoe ze worstelt met het verlangen naar overgave en autonomie in de liefde, in stukken die ontwapenen en aan het denken zetten.Iedere keer als ik naar de sauna ga, moet ik iets van gêne overwinnen voor ik mijn badjas aan het haakje hang, terwijl ik mezelf vervloek om mijn preutsheid en besluit me er niets van aan te trekken. Zo vergaat het me ook elke keer als ik een seksscène moet schrijven. Het punt is: je weet dat je moeder het ook gaat lezen. En die buurman die altijd naar je tieten gluurt. Letterhonger is Susan Smits meest persoonlijke boek tot nu toe, waarin ze afwisselend met lichtvoetigheid en diepgang schrijft over hoe ze afscheid neemt van haar geliefde,de urban single jungle betreedt en uiteindelijk weer voorzichtig gaat geloven in een nieuwe liefde. Verder laat Smit haar gedachten gaan over spirituele gemakzucht, hierben- ik-jurken, stiekem cadeautjes doorgeven, schrijven in de hik-persoon, de hallucinatie van verliefdheid, de dat heeft zo moeten zijn-doctrine, glamourinflatie en functioneel zeuren. Boekomslagen zijn voor schrijvers wat scheidsrechters zijn voor voetballers: als het misgaat, ligt het dááraan, maar in geval van succes is het niet van doorslaggevend belang geweest.
