Şemspare

Etrafımızda başkaları varken, kalabalıklar içindeyken kendimizi daha korunaklı addediyoruz. Ya da daha başarılı. Daha karizmatik. Daha mutlu. Etrafa da bu gözle bakıyoruz.

eşcinselleri, travestileri, transseksüelleri “hoş görmeyeceğiz”. Eşit göreceğiz. Bir göreceğiz. Aynen benim gibi, senin gibi, ne bir eksik ne bir fazla; Âdemoğlu Âdem, Havvakızı Havva insan! Etten ve kemikten ve duygudan ve umuttan ve sırça bir kalpten müteşekkil... Bu kadar basit. Artık “İyi ama onlar...” diye başlayan cümlelere ihtiyacımız yok bizim.

“Kadın doğmuyoruz, kadın oluyoruz”

Tereddüt eder insan bazı bazı. Şüpheye düşer sevdiğinden de sevildiğinden de. Gölge olmadan güneş, şüphe olmadan aşk olur mu? Bir insanı haftada yedi gün, günde yirmi dört saat aynı şekilde, hiçbir iniş çıkış yaşamadan sevmek mümkün mü? Hele seneler boyu. Mümkün değilse şayet neden bu kadar zorlanıyoruz sevdiğimiz insanları, sevmediğimiz anlar, hatta sevmediğimiz günler olduğunu kabul etmekte?
Keşke söyleyebilsek birbirimize dürüstçe: “Seni seviyorum ama şu anda değil. Seni görmek istiyorum ama bugün değil.”
Keşke kırılmasak bunları duyduğumuzda, rahat olsak, anlasak.

Hakikat ve muhabbet, yalanlara ve nefrete ağır basacak bir gün

Dışarıdan güçlü ve akıllı görünen insanların aslında ne çok hataları, günahları, eksikleri var. En ilkeli, en sağlam karakterli görünenlerimizin bile, hatta belki en çok onların... Yakın dostunu mahkemede ispiyonlayan bir sinemacı, Down sendromlu oğlunu evlat olarak göremeyen bir edebiyatçı... Âcizliklerimiz ve dirayetlerimiz hep ama hep iç içe... Belki de budur insan olmanın ve insan olamamanın anlamı.

Aşk da, insan da bir kitap okunmayı bekleyen...

En büyük yazar, Tanrı. Evren kocaman bir hikâye kitabı.

Dedikodu bir yiyecek olsa feci kalorili, bol şekerli profiterole benzerdi muhtemelen. Yerken pek hoş gelir, ama sonra mideye oturur, geride zararlar bırakırdı. Dedikodu bir kitap olsa telefon rehberi olurdu muhtemelen. Uzaktan bakınca kallavi, dolu dolu, hatta “gerekli” ama okumaya kalksan benliğine hiçbir şey katmaz

Siyasi görüşümüz ne olursa olsun, hangi etnik kökenden, sosyal tabakadan, ailevi geçmişten, dini yahut kültürel eğilimden, kılık kıyafetten, köy, kasaba ya da şehirden gelmiş olursak olalım, hangi sofradan kalkıp nasıl bir çatı altında uyursak uyuyalım, kulübe ya da malikâne hiç fark etmez, vicdandır bize en çok lazım olan, en vazgeçilmez, en elzem, yeter ki vicdan...