Als adem lucht wordt

Het was voor mij een uitgemaakte zaak dat ik nooit arts zou worden. Ik lag languit in de zon, luierend op een woestijnplateau vlak boven ons huis. Mijn oom, die arts was, zoals zoveel van mijn familieleden, had me eerder die dag gevraagd welke carrière me voor ogen stond nu ik naar de universiteit ging, maar de vraag was nauwelijks tot me doorgedrongen. Als ik tot een antwoord zou zijn gedwongen, denk ik dat ik schrijver zou hebben geantwoord, maar eerlijk gezegd leek elke gedachte aan een carrière me op dat moment absurd. Over een paar weken zou ik weggaan uit deze kleine stad in Arizona. Ik voelde me niet zozeer iemand die zich erop voorbereidt een carrièreladder te gaan beklimmen, maar eerder als een zoemende elektron die bijna de ontsnappingssnelheid had bereikt en een vreemd, flonkerend universum zou binnen­zoeven.
Ik lag daar op de aarde, badend in zonlicht en herinneringen, en voelde de krimpende omvang van dit stadje, met zijn vijftienduizend inwoners, op zo’n zevenhonderdvijftig kilometer afstand van mijn nieuwe studentenkamer in Stanford, en alles wat die universiteit aan belofte inhield.