Tahsin Yücel

Hafiyenin gözleri, izlediği adamın gözlerine çarpıp da kendi kendine ihanet etmemelidir.

Bundan başka –işin en zor yanı da budur belki– bakışlarının dikkati çekmemesi gerekir.

Sanatçı yalnızca yarattığı sırada sanatçıdır, hırsız yalnız suç işlediği sırada hırsızdır.

Bu cehennem yalnızlığında, ruhunuzu kemiren, iliklerinizi emen bu lanetli ülkede utanmayı unuttum.

Bir amok’un delice koşusu cezasız süremez; sonunda deviriverir biri.

insana kalan tek hak, bir yabancının varlığıyla sıkıntı çekmeden, gönlünce gebermek değil midir?”

işte gerçek sanatçıyla hevesli arasındaki sonsuz fark!.. Sanatçı, adına yaraşır bir başarıdan önce başarısızlığın zorunlu olduğunu bilir. Büyük ve kesin fırsatı sabırla beklemeye alışmıştır. Bir ozanın, çekici ve verimli görünen bir sürü düşünceye ilgisizce boş vermesi gibi –yalnız heveslilerin eli pervasızdır, onlar bilmez duralamayı–

Sonra bir adamı durdurmak ve Tanrı yerine adaleti sağlama oyunu oynamak biraz yürek ister. Hiçbir zaman bir insanı ele verme, suçlama gözü pekliğini gösteremedim ben. Adaletin kaypaklığını ve bizim dünyamız gibi karışık bir dünyada bir hakkı yerine getirmek istemenin kendini beğenmişlikten başka bir şey olmadığını iyi bilirim.

Sonra bir adamı durdurmak ve Tanrı yerine adaleti sağlama oyunu oynamak biraz yürek ister. Hiçbir zaman bir insanı ele verme, suçlama gözü pekliğini gösteremedim ben. Adaletin kaypaklığını ve bizim dünyamız gibi karışık bir dünyada bir hakkı yerine getirmek istemenin kendini beğenmişlikten başka bir şey olmadığını iyi bilirim.

Hayvan yanımızın her türlü belirtisi önünde, açlık, yorgunluk, çıplaklık karşısında, acı çeken tenin gereksinimi karşısında insanlar doğru ve eğri, namuslu ve katil diye sınıflara ayrılmaz olur artık; yalnız o ölümsüz hayvan, sizin gibi, benim gibi, herkes gibi, yemesi, içmesi ve uyuması gereken zavallı yaratık kalır.