Suzan Vajs Bauer

Nastavio je da i dalje na svom novcu kuje izreku Sol Invictus („nepobedivo Sunce“). Za sebe je zadržao funkciju pontifex maximus-a, odnosno prvosveštenika rimskog državnog kulta i to sve do svoje smrti.

Opirao se i obredu krštenja sve dok 336. godine nije bio na samrti.7

Preobražavajući rimsko u hrišćansko carstvo, car Konstantin je državu koja se krunila mogao ponovo da ujedini pod Hristovim imenom koje je moglo da uspe tamo gde nisu mogli Cezar ili Avgust.

Carev cilj bio je da se spreči podela crkve. Veliki crkveni razdor pretio bi da ugrozi Konstantinovo viđenje hrišćanstva kao mogućeg modela održavanja na okupu raznorodne grupe naroda koji bi, pri tome, ostali odani već suviše velikoj državnoj strukturi. Ukoliko bi takva struktura doživela kolaps, željeni model bio bi potpuno beskoristan.

Kao i u naše vreme, zvanični državni praznici predstavljali su mehanizam uspostavljanja mitskih temelja jedne nacije, način da se građani usmere ka najznačajnijim događajima iz prošlosti kako bi se na taj način lakše definisala sadašnjost.

Između 312. i 330. godine car Konstantin I Veliki uspostavlja vlast nad Rimskim carstvom i omogućuje da hrišćanstvo proširi svoju versku doktrinu

dine rimski vojni z