Işık Ergüden

İnsanın odasında dolaşmaktan aldığı haz, başkalarının kaygı verici kıskançlığından azadedir; talihten bağımsızdır.

Gerçekten de, herkesten gizlenerek çekilebileceği küçücük bir odası bile olamayacak kadar bahtsız, terk edilmiş olabilir mi insan?

Kendimizi hayal gücümüze neşeyle teslim ederek o bizi nereye götürmek isterse, her yerde onu takip edeceğiz.

Belli bir yolda yürüyormuş gibi yapmadan, avının peşine düşmüş avcı gibi, yol boyu fikirlerinin peşinde koşmaktan daha cazip bir şey bence yoktur.

Güzel bir ateş, kitaplar, kalemler; sıkıntıya karşı bunlardan iyi çare olur mu! Üstelik de kitapları ve kalemleri unutup tatlı düşüncelere dalarken ya da dostları eğlendirecek birkaç kafiye dizerken ateşteki odunları karıştırmak ne büyük zevktir! O zaman saatler üzerinizden akıp geçer ve sessizce sonsuzluğa düşerlerken kederli geçişlerini hissetmezsiniz bile.

İnsanın hayal gücü bu ideal ülkenin sessiz yollarında yitip gider;

İnsan, havada yok olup giden bir hayaletten, bir gölgeden, bir dumandan başka bir şey değildir...

Mutlu olmam için benim zevklerimin üç kuşak önceki atalarımınkine benzemesi mi gerekiyor?

bütün insanların kendilerini ahlaksızlıkları ve erdemleriyle görebilecekleri bir ahlak aynası icat etmeyi arzulamıştım.

Heyhat, çirkinliğin kendini tanıyıp aynayı kırması çok enderdir! Etrafımızdaki aynalar ne kadar çoğalsa ve ışıkla hakikati geometrik bir kesinlikle yansıtsa da boşunadır. Tam ışınlar gözümüze girip bizi olduğumuz gibi resmedeceği anda, kendimize olan sevgimiz aldatıcı prizmasını bizimle görüntümüz arasına yerleştirir ve bize bir tanrısallık sunar.