Tanrı Görmesin Harflerimi

Ellerin beyazlığındadır ölüm

Hiçbir şeyim olmasa da
Bu acı benim diyor insan.

Allahın duvarında bir harftir kadın
Siyah kuğuya benzer
Beklemeyi öğrenmiş.

Dünyanın çocuk kalmış bir acısı var
Ve bu ezanda çıkıyor ortaya.

Balıklar Bilir
Nehirde doğmakla
Denizlere ulaşmaktan
Vazgeçmemiş
Balıklardan öğrendim.
Doğmak ölmekle bir.
Geri dönmeyi biliyorlar
Hatırını köklerin.
Doğduğu nehre
Ölmek için dönen balıkların
Yol bilen
Kadir bilen soyu
Bana öğretti
Gitmeliyim
Kendime varmak için.

Aşk kadar eskidir hayat
Taşlar aşk kadar sert.
Büyü nemle girer uykumuza
Ve çıkmaz.
Bir çığlık anı içime aldığım ölüm
Doğurduğum ve dünyaya saldığım
Ruhum n’olur gir uykuma
Ruhum n’olur rüyada acı olan
Hayat için bana fısılda.

Dili varsa kuyunun
Söyleyecektir,
Derinlik kendine bakmasındadır insanın,
Gözlerini içine daldırmasında.
Ve nem
Sesi alıp ağırlaştıran,
Dipleri dolaştırıp yoran nem.
Kim söylerse söylesin şarkıyı
Çoban kadınların sesine benzetir

İyilik de
Kötülük de
Bizde başlıyor
Ve bitiyordu bizde.

Fırtına Çocukluğu Uçurur
Fırtına çocukluğu uçurur
Kemikler kalır geride.
Sularda olmak aşkla birdir
Bunu anlamıştın sen.
Şimdi bakıyorum
Zayıflamışsın, kendine bakmalısın
Derkenki yakınlığın,
Hatırladığım ne?
Anne oldum Deniz’e
Onun çocukluğunu emzireceğim
Ona içimi göstereceğim
Aklımı kaybetmediğimin hesabını vereceğim
Aklımı neden tuttuğumun hesabını
Bedenimde.

Biriktirdiği doğrudur suyun hayatı
Büyüttüğü.
Ama burada,
Bu derin vadide kıvrılarak kaybolan nehir
Götürüyor ruhunu kavimlerin.
Götürüp ölümlerini denizlerin diplerinde saklıyor.
Ölümlerini onların, balıklara söyletiyor
Şakayıkların titrekliğine katıyor düşlerini
Mercanların sabrına.
Kör bir Maraş bıçağını biliyorlar bir taşla
Kan için.
Sulara karışacak ve unutulacak
Kan için.