Is links aan een wederopstanding begonnen? Het lijkt er wel op wanneer je naar het huidige Latijns-Amerika kijkt. Het continent dat ooit berucht was vanwege zijn militaire dictaturen wordt sinds een paar jaar vrijwel geheel gedomineerd door linkse regeringen, die bovendien niet door revoluties of guerrillaoorlogen maar via keurige democratische verkiezingen aan de macht zijn gekomen. Op slechts een enkele uitzondering na staan de landen van het continent onder leiding van presidenten die het socialisme als hun politieke leidraad hebben. Alle schakeringen van het democratisch socialisme zijn vertegenwoordigd. Van de meest militante vorm in het Venezuela van Hugo Chávez en het Bolivia van indianenleider Evo Morales tot aan de door het grootkapitaal geaccepteerde Lula in Brazilië en de meer traditioneel sociaaldemocratische Michele Bachelet in Chili. Zij hebben allen gemeen dat zij zweren bij het einde van het economische model van het neolibera — lisme omdat dit de armoe in de regio met de grootste sociale verschillen ter wereld niet heeft kunnen verminderen. Bovendien behoren deze leiders allen tot bevolkingsgroepen die tot dusver altijd uitgesloten waren van de macht: een voormalige metaalarbeider en vakbondsman in Brazilië, een indiaanse cocaboer in het door de blanke minderheid geregeerde Bolivia, of een niet-katholieke vrouw in het machistische Chili. In Het rode continent beschrijft Cees Zoon helder en gedreven de opkomst van deze nieuwe socialistische leiders van Latijns-Amerika.
