De Duitse politieagente Tania Kambouri was het helemaal zat. Voor de zoveelste keer was ze negatief geconfronteerd met haar vrouw-zijn en haar Griekse afkomst. Een Turkse migrant had haar opzij geduwd, beledigd en uitgescholden. Hij wilde alleen geholpen worden door mannelijke politiebeambten.
Nog diezelfde nacht schrijft Kambouri, als de noodkreet van een politie-agente, een brandbrief naar haar politievakbond. 'Wat is de toekomst van ons land, wanneer migranten die de wet overtreden weigeren in hun nieuwe vaderland de regels te accepteren? Ze overschrijden méér dan één grens: geen respect voor vrouwen, geen respect voor de politie, geen respect voor de staat waarin we leven.'
De kern van Kambouri's betoog: de migrantenproblematiek kan volledig escaleren. Terwijl steeds meer Duitsers klagen dat zij zich in eigen land niet meer thuis voelen, staan Kambouri en haar collega's vrijwel dagelijks bloot aan verbaal en fysiek geweld door moslims. Maar de politie deinst ervoor terug op te treden tegen de agressieve migranten. Men zwijgt uit angst als racist of zelfs nazi weggezet te worden.
In Vrouw in het blauw beschrijft Tania Kambouri haar schokkende ervaringen als politieagente. Haar boek is een alarmoproep voor politie, politiek en samenleving. Het raakte een open zenuw en ze kreeg ze bijval van collega's uit het hele land. De media pakten de stormvloed van protesten op. De reacties waren overweldigend en startten een brede discussie.
