Ләйлә-Мәжнүн

«Ғашығым, жанға өлшеген, Ләйлә, жаным,
Белгілі бір сен үшін зарлағаным.
Егер де өзін сүйіп тиген болсаң,
Қайырлы, құтты болсын жар тапқанын.

«Жылы жел ғашығымның лебіндейсің,
Сен мені не білесің, не білмейсің.
Желменен сыбырласқан жапырақтар,
Шын ғашық болсаң неге егілмейсің.
Түн болса дымқылдықпен буланасың,
Өтірік ғ ашықпын деп қуланасың.
Қан ағыз ғашық болсаң жас орнына,
Егіліп жыламайсың сұрланасың.
Жел, сен де ғашықпын деп дау қыласың,
Кейде де күннен жаңбыр жауғызасың.
Жасылдың жерге біткен бәрі жарың,
Көңілді әркімге бір ауғызасың.
Кейде сен жапырақты үн қыласың,
Аямай қызыл гүлді сындырасың.
Соғасың кейде жұмсақ, кейде қатты,
Қу болып кімнің көңілін тындырасың».

Қарағым мен сенікі, сен менікі,

Орайсыз құры үміт қой өзгенікі.

Алланың бекіткені бұзыла ма,

Бұза ма Құдай ісін бәңдеңікі.

Тағдырда не жазылды көрейік те,

Көңілді бір Аллаға берейік те.

Көз бұрмай, көңіл бұрмай, мінез болмай,

Шын ғашық бетімізбен өлейік те.

Көзім жетпес алдыма.

Осымен өмір өтер ме?!

Қайысым, саған не қылдым,

Жан жүрегім сенде түр.

Сен не сездің, не білдің,

Сенің жаның менде тұр.

Менің жаным өзінде,

Менде құры кеуде тұр.

Екі кезім көзінде,

Бір керейін деуде тұр.

Көзімді жұмып жатайын,

Түсі келіп ойыма.

Отырса сабақ оқып өңкей бала,

Қайысқа Ләйлә келер тұра сала.

«Мына бір сабағыңды ұмыттың», — деп,

Өтірік бір оқуға жабар жала.

Сондайды сылтау қылып сөз қатады,

Іштегі ғашықтығы тек жатады.

Оңбасыңа амал жоқ,

Қызыл гүлің солған соң.

Махаббаттан жаман жоқ.

Бір айырылмақ болған соң.

Дастанды қазақша өлеңге аударған белгілі ақын Шәкәрім Құдайбердіұлы.

СӘКЕН

ЛӘЙЛӘ-МӘЖНҮН

Арабта бір бай болды дәулеті асқан,

Саудасы әр патшамен араласқан.

Құдайдан бір мирас қор бала сұрап,

Малының садақаға көбін сатқан.

Бай еді қайыры мол бек қабағат,

Тіледі бала бер деп коп жамағат.

«Көп тілегі — көл» деген мақалдайын,

Болыпты бәйбішесі екі қабат.

Босанып

Қан ағыз ғашық болсаң жас орнына,

Егіліп жыламайсың сұрланасың.

Жел, сен де ғашықпын деп дау қыласың,

Кейде де күннен жаңбыр жауғызасың.

Жасылдың жерге біткен бәрі жарың,

Көңілді әркімге бір ауғызасың.

Кейде сен жапырақты үн қыласың,

Аямай қызыл гүлді сындырасың.

Соғасың кейде жұмсақ, кейде қатты,

Қу болып кімнің көңілін тындырасың»

Арабша «мәжнүн» деген «жынды» демек,

Жіберді сол қабырды тәңірім жарып.

Ләйләні құшақтады Мәжнүн барып,

Қайтадан қалыбына түсті сандық,

Қосылды осылайша екі ғаріп.