Istorija srednjovekovnog sveta – I tom

Carev cilj bio je da se spreči podela crkve. Veliki crkveni razdor pretio bi da ugrozi Konstantinovo viđenje hrišćanstva kao mogućeg modela održavanja na okupu raznorodne grupe naroda koji bi, pri tome, ostali odani već suviše velikoj državnoj strukturi. Ukoliko bi takva struktura doživela kolaps, željeni model bio bi potpuno beskoristan.

Preobražavajući rimsko u hrišćansko carstvo, car Konstantin je državu koja se krunila mogao ponovo da ujedini pod Hristovim imenom koje je moglo da uspe tamo gde nisu mogli Cezar ili Avgust.

Opirao se i obredu krštenja sve dok 336. godine nije bio na samrti.7

Nastavio je da i dalje na svom novcu kuje izreku Sol Invictus („nepobedivo Sunce“). Za sebe je zadržao funkciju pontifex maximus-a, odnosno prvosveštenika rimskog državnog kulta i to sve do svoje smrti.

Kao i u naše vreme, zvanični državni praznici predstavljali su mehanizam uspostavljanja mitskih temelja jedne nacije, način da se građani usmere ka najznačajnijim događajima iz prošlosti kako bi se na taj način lakše definisala sadašnjost.

dine rimski vojni z

Između 312. i 330. godine car Konstantin I Veliki uspostavlja vlast nad Rimskim carstvom i omogućuje da hrišćanstvo proširi svoju versku doktrinu

Između 312. i 330. godine car Konstantin I Veliki uspostavlja vlast nad Rimskim carstvom i omogućuje da hrišćanstvo proširi svoju versku doktrinu

Pokoravanje je bilo uspešno obavljeno. Abu Bakr je postao jedini naslednik Muhamedovog položaja, Kalifat ar-rasul Alah, Kalif, predstavnik poruke Božjeg proroka. (Njegova autentična titula zapravo je bila Kalif glasnika Božjeg, čime je priznao svoj drugostepeni status u otkrovenju.)13

U oba slučaja mnogobrojni Arabljani oduprli su se Abu Bakrovom vođstvu, sa ili bez Alijeve podrške. Abu Bakr na ovo nije reagovao kao prorok već kao general. Svoje sledbenike je podelio u jedanaest naoružanih grupa pod komandom jedanaest vođa i svakome je dao zadatak nasilnog potčinjavanja teritorija koje su opirale njegovoj vlasti