Sinemanın Yüzyılı

Tiyatronun (ve de sinemanın) işlevi, gösteri karşısında yeni ve alışılmadık ve de günlük yaşamda karşılaşılandan daha yoğun duygular uyandıracak algılama, heyecanlanma ve kavrama yeteneklerini seyircide harekete geçirmektir. Heyecanların harekete geçmesi sonucu zihin de harekete geçer ve yeni düşünceler üretir, gerçeğin daha iyi anlaşılmasını sağlar.

sanat ancak kendi bütünlüğünü, bağımsızlığını koruduğunda gerçekten devrimci bir işlev görebilir.

Film, yönetmenin bir söylemi midir? Eğer öyleyse, o zaman dikkatleri bu söylem üzerine çekmek gerekir; bu da şu demektir, tıpkı edebiyatta ve şiirde olduğu gibi, sinemada da yapıtın oluşturulma biçimine, yöntemine, yönetmenin seçtiği çeşitli ögelere, bunların düzenlenmesine, aralarındaki ilişkilere ve filmin yapısı içinde yüklendikleri işlevlere bakılmalıdır.

Tinyanov, “sinemanın baş oyuncusu ‘yeni’ bir nesne ve insandır, yani sanat sayesinde dönüştürülmüş insanlar ve nesnelerdir” demektedir. Sinema da işte bu dönüştürme özelliği nedeniyle sanat olmaktadır, ve bu dönüştürme de sahneye koyma (yönetme) ve kurgu sonucu ortaya çıkmaktadır. Sanatçının biçemi, filmin içerdiği anlamı oluşturan ögedir, onu aynı anda hem bir sanat yapıtı hem de bir söylem yapandır: Sinema sanat olduğu kadar bir dildir de ve dil olmayı kurgu yoluyla edinir; kurgu, yönetmeni ve onun işlemlerini ön plana çıkarır.

Sinema gerçekten bir halk gösterisi midir?

1) Görüntülerin, nesne kaybolsa da, göz retinası üzerinde bir süre kalması;
2) Beynimizin, yaşadığımız olaylar arasında zaman ve yer olarak bağlantılar kurabilmesi, yani birbirlerinden ayrı ögeler arasında bağlantılar bulup onları birleştirebilmesi, onlara anlamlar verebilmesi.

İtalya ve Almanya’da Hollywood filmleri, o sıralar var olan totaliter rejimler yüzünden engellenmişler ve bu ülkelere ancak savaş sonrası rahatça ve çok sayıda girebilmişlerdir.

Batı ülkeleri kendi aydınlarıyla ulusal kültürlerini, sanatlarını tartışıp, geliştirirlerken, temellendirirlerken, Cumhuriyet aydınları benzer bir çaba içine girmek yerine Batının peşine takılmayı yeğlemişlerdir.

Türk sinemasının bugüne kadar iki şeyi (yeterince) olmamıştır, parası ve yazarı.

Gardner G. Sullivan, Thomas H. İnce