Sevgi məktubları

Sağlıqla qal və ruhunu xilas elədiyin, xoşbəxtliyə çatdırdığın bu yazıq kişini unutma.

Birdən, yanlış düşüncələrə qapılsam da, inciklikdən doğan sözlər yazsam da, ancaq yenə də, düşüncələrimi səninlə bölüşməkdən özümü çəkindirə bilmirəm. Mən hansısa sözümlə səni incitmişəmsə, gərək biləsən, bütün bunların niyəsi, mənim sənə qarşı olan çılğın istəklərimin, yalqızlığımın,

Çoxunu sevən, qadınları tanıyır. Birini sevən, sevgini anlayır

Sən kiməsə onun elədiyi bütün yamanlıqları bağışlayırsansa, deməli, o insan sənin üçün artıq yoxdur.

İstəklim, sevgisinin oduna alışıb yandığım, gözəl qız!
Mən bunu bilirdim: yolların ortaya atdığı bu uzaqlıq, sənin olmadığın bu yerlər, mənə qarşılaşdığım itkinin necə böyük olduğunu anladacaqdır. Ancaq ha çalışsam da, gömüldüyüm bu duyğuların dərinliyinə varmağı, onları sonacan qavramağı bacarmıram. Sənin o incə görkəmin, bir an da olsa belə, gözlərimin önündən

Mən elə coşmuşam, qorxuram birdən sənə olan sevgim vətənə olan sevgimi də üstələsin.

Sən gəncsən və gözəl geyinib-keçinməyin sevincini duymaq sənə yaraşır! Mənə

görə də, dərin duyğular yiyəsi olan insanlar öz ömürlərində yalnız bir dəfə sevməyi bacarırlar. Bu

İlişkilərdə biri-birinə bəslənən bu incə duyğuları gizlətməyə, onları biri-birindən qızırğanmağa dəyməz. Qarşılıqlı ilişkilərdə onları qarşı tərəf üçün nə qədər çox işlədirsənsə, ondan da bir o qədər çox qarşılığını alırsan. İlişkilədəki incəlik unudulanda ruhlar arasındakı bağlar qırılır, ərlə onun xanımı arasındakı ilişkilər pas kəsmiş qıfıla bənzəyir. Baxırsan qıfıldır, ancaq pas atıb, açılası deyil. Sevən ürəklərin sonradan bu duruma düşməsi çox olur.

Məni özümdən sitat gətirməkdə qınama, ancaq burada insan taleyi ilə bağlı düşüncələrimi səninlə bölüşməkdən özümü saxlaya bilmirəm: dayaz düşüncəli, geridəqalmış adamlar heç bir sıxıntı çəkmədən, çox asanlıqla yaşaya bilirlər, biz isə, daima, ömrümüzdə nələrinsə çatışmadığını duyaraq yaşamaqdayıq. Öz kimliyimizi bölünüb kiçilməkdən qorumaq, onun bütünlüyünü saxlamaq üçün biz özümüzün bacarıqlarımızı sağlam bir özül üzərində qurmaqdansa, çox vaxt, əyləncələrə, hay-küyə və yersiz duyğulanmalara qapılmaqla ömrümüzü yelə veririk. Biz, özümüz də niyəsini bilmədən, gerçəkləşməyə çalışan gücümüzü sıxışdırır, onu gərəkli işlərə qoşulmaqdan çəkindiririk. Bu öyrəncəmiz təbii istəklərimizi basıb əzir və biz bununla şəxsiyyətimizi incələşdirdiyimizi sanırıq.