Елім-ай. II кітап

Нәресте уіліңдей тәтті, қарындас күлкісіндей әсем ырғақ қорғаншақ-тартыншақ емес. Қайта есілген сайын көсіле сырғанап, еркін жайылып ұзап барады.

тиді. Жарқ еткен қанжар кешкі күннің нұрымен жүзінде алау ойнатып, қайыс таспаны бырт-бырт кесті.

Қоржынды түбінен ұстап, тік көтеріп сілкіп-сілкіп қалды. Буыншақ-түйіншектер алдына ақтарылып түсті. Еңкейген бастың қарашығы ауырлаған көздері кірпік қозғалтпастан әлгі заттарға қадалып қалыпты. Содан кейін тұмантқан жанардың аясына сыймай, көр-қоқ

өбік шашқан көлдің қара жартасты ышқына соққан қаһарлы толқынымен ұзарды. Бұл ән - атамекен, кіндік жұртын аңсап, жапа шеккен елдің арманды тілеуі болды. Қайғымен еңкейген кәрінің өткенін ойға алғанда, ілгерісін көлденең тартар серігі де болды. Ат-сойылын қам