Tevbe Risalesi

Efendimiz (a.s.m.), “Tevbe eden, Allah’ın sevgilisidir; günaha tevbe eden, günahı olmayan gibidir”[4] buyurmuştur.

Günahkâr âlimin azabı, günahkâr cahilin azabından daha fazladır.

Allah bir insanın göğsünü İslam’a açarsa, cehalet karanlıkları içindeyken her adımda onu idare edecek bir öndere ihtiyaç duyurmadan onu kendi nuruyla bu anlayış gücüne yükseltir.
İnsan ya kördür, her adımında bir rehbere ihtiyaç duyar; ya uyanıktır, daha yolun başında hidayete erdirilmiş olur

İnsanda basiret—işin hakikatini anlama—hali açılırsa bu ihtiyaç açıkça görülür

Tevbenin ebedî saadete bir vesile olduğu, ebedî hayatta Allah’a kavuşmaktan başka bir saadetin bulunmadığı, Allah’a kavuşması engellenenin ancak bedbaht olacağı, arzu ettiği herşeyle arasına bir engel konulacağı, bir yandan ayrılık ateşi, bir yandan cehennem ateşiyle yanacağı anlaşıldığında tevbenin vacip olduğu kendiliğinden anlaşılır.

Tevbeyi tarif ederken “Geçmiş hatalardan dolayı iç organların erimesi” denilmiştir.