Tutanak

Kimse gerçeklerle ilgili değil artık. Bence her şey yapay, her şey birbirinin benzeri, aynısı gibi görünüyor. İki satır, iki harf arasında fark yok. Kolay, ezberlenebilen, bir saniye sonra dağılan şeylerin içinde kurgulanıp onaylanıyor her şey. Kimsenin bir şeylerin arkasına, içine bakmak isteği, heyecanı kalmadı. Bir kelimeyi arayacak kişi var mı, sanmıyorum. Kim bilir belki böylesi daha iyi.

Belki ben, hayatım dediğim her şeyi çoktan bıraktım, öldüm ama bunun farkında değilim, sadece yaşarken bulunduğum yerler, beraber olduğum kişiler benim artık öldüğümü biliyor. Orada, hayat dediğimiz o noktada ben yok oldum, arkamdan alışılmış bir cenaze merasimi yapıldı belki, hatta bir-iki dakika üzülenler ya da sevinenler oldu, ailem, çocuklar için ben artık bir ölüyüm ama burada, şu anda ben, kendimi bir trende yolcu olarak yaşamaktayım. Benim için kesintisiz bir geçiş olması doğal, yaşamdan ölüme geçiş, sadece ölen için bir akış olabilir, diğer kişiler için kesinti, bir varlığın yok oluvermesidir, “öldü” denilmesi birisine ilginç. Hatta bence gülünecek bir tanım.

Belki de aklımı kaçırıyorum, yıllarımı hep başka anlamları, görünenin dışındakini aramakla geçirdim, işte sonuç bu.

Başkasının eşyasını kurcalamak ile başkasına ait kapalı bir zarfın içindekileri tahmin etmek aynı davranış olabilir mi?

Ölüm de olmasa, bu hayat yaşamaya değmez...

burada konuşmamak, düşünmemek, anlamamak özgürlüğü var

Yalnızlık öyle bir şey ki, sivrisinek vızıltısına bile özlem duyuluyor.

Yerini bilmediğim bir şeyi nasıl bulabilirim, tanımadığım bir şeyi nasıl tanımlayabilirim?

Biliyorum ki bunun sonu da gelmeyecek. Ortadan silinmem ama yaşamaya devam etmem gerekiyor.

Çevremden her şey uzaklaşmaya başladı. Her şey değişmeye başladı... Tanrım... Uzaktan bir ses geliyor: Sus! Ya da bilmiyorum.

İnanmak zaten teslim olmaktır.