Çocukluk Sırrı

Bir insanın ihtiyacı olan şey, anlaşılmaktan daha çok hissedilmektir

öyledir ki, çocukluk yıllarında her şey yolunda gibi görünse de, birçok problem yetişkinlikte ortaya çıkmaktadır. Hatta bir zamanların çocuğu ev

Düşünün, hangi anne-baba “Çocuğuma konuşmayı da ben öğrettim” diyebilir? Çocuk kendi iç kılavuzunun yol göstericiliğiyle emici bir sünger gibi kelimeleri ruhuna emer, emer, emer. Ve yine iç kılavuzunun yol göstericiliğiyle ruhuna emdiği bu kelimeleri vakti geldiğinde, ısrarla bıkmadan-usanmadan, önce yanlış ve eksik, sonra düzelte düzelte konuşmaya doğru yol alır.

Allah çocuğu tamamen anne-babaların iradesine teslim edecek olsaydı, çocuklar, bir yaşına kadar dahi yaşayamaz, anne-babalarının kurbanı olurlardı. Düşünün lütfen, hangi anne yeni doğan bebeğine süt emmeyi öğretmiştir? Ya da sütün anne göğsünde olduğunu haber vermiştir? Doğumun hemen ardından bebeğin annesinin göğsünü

Anne-babalar, maalesef insanın içindeki bu mükemmel yaratılıştan habersiz, bir tek şeyin peşindedir, çocuklarını ‘adam’ etmek. Oysaki, çocuk dünyaya geldiği andan itibaren, zaten oldukça mükemmel bir adamdır. Önemli olan o aziz misafirin mükemmel yaratılışını zarara uğratmamaktır. Zira çocuk, ‘tamamen’ anne-babanın insafına terk edilmemiştir. İnsan, başıboş olarak dünyaya gönderilmediği gibi, çocuk da başıboş olarak anne-babaya

Çocuğun doğduğunda huzur içinde olabilmesi için, anne karnından itibaren duygu dünyasının zarara uğratılmaması gerekir. Bebeğe huzursuzluk hali yaşatılmamalıdır. Anne, hamilelik boyunca sükûnet içinde olamadıysa, her an sıkıntı ve huzursuzluk içindeyse, onun yaşadığı bütün bu olumsuzluklar, çocuğun duygu dünyasında santim santim oturacak olan iç dinamiklerin de zarara uğratılması anlamına gelir.

Bununla birlikte bir konu hakkında çocuğun ayrı, ebeveynin ayrı görüş taşıması bir sorun değil, aslında çok güzel bir açılımdır. Anne-babalar çocuklarının kendileri gibi olmasını, kendileri gibi düşünmesini isterlerse, çocuklarının duygusal ve zihinsel gelişiminin önünü kapatırlar.

baba sevgisini alabilmek için kendi dünyasını yaşamak yerine, onların istediği gibi olmak zorunda kalır.

Halbuki ebeveynler bilmelidir ki, çocuk ruhu kaypak bir zemin üzerindedir, anne sevgisi ne yanda ise çocuk o yana doğru kayar ve kişiliğinden taviz verir. Anne sevgisi başarılı olma koşuluna, baba sevgisi akıllı-uslu olma şartına bağlanmışsa, çocuk anne-

sevgi alıyor olsalar da, aldıkları bu sevgi, ‘koşullu sevgidir.’ Çocuk ancak koşullu olarak sevilmiştir:
Ödevini yaparsa kendisinin sevileceği söylenmiştir.
Ya da misafirliğe gittiklerinde, yaramazlık yapmazsa, o gece annesi ile yatmasına izin verilecektir.
Veya eve gelen misafirlerin çocukları ile kavga etmemesi karşılığında, ertesi gün sinemaya gideceğinin koşulu altında içinden geldiğince olamamıştır hiç.