Сірэны спяваюць джаз

і прастытутка, якая пад ранак з гатэля
выходзіць,
мінае цябе,
хоць і любіла б цяпер за танна
туман паглынае масты, ліхтары і арэлі
запускаеш рукі ў кішэні – а там каштаны

як бажавольная, глядзіць у неба (пчолы – роем)
а яе воды далёка адсюль з акіянам змешваюцца
і нараджаюць герояў
так, гэта яна блукала ўчора па вуліцах
гэта яна зазірала ў вокны вашых кухняў
гэта да ейных каленяў восень у парках туліцца

мужчыны разварочваюцца на сто восемдзесят
і рашуча вяртаюцца на свае колы
мужчыны не любяць пісаць лістоў, а ўвосень
з садовых яблыкаў робяць віно, уколам
нажа рассякаючы плоць і, захмялелыя
з вуснаў прагна злізваюць шэпты словаў
і скура, як сонца ў зеніце, сляпуча-белая
і госпад кладзецца побач, плячом пад голаў

і яшчэ да таго, як гарошыну
сонца з нетраў сваіх выбухам
выкіне на небасхіл
ты маўчыш, агаломшаная
мантру – мілы, мілы, мілы
бязгучна – рыбаю
адкрываеш рот –
паўтараеш, параненая ў жывот
шчасцем

за сваё жыццё
тры жыцці ён ужо пражыў,
хоць ні дома, ні дрэва, ні сына няма,
але
яго так закручвалі
шалёныя віражы –
ён заходзіў у душ, а вынырваў у Па-дэ-Кале

уначы ён піў – намагаўся заснуць,
але хтосьці знадворку па шыбах вадзіў ножыкам,
ён заплюшчваў вочы, ён не хацеў на вайну,
а вайна прыйшла і лягла да яго ў ложак

гэта як засынаць, гледзячы тэлевізар
жыццё працягваецца, а ты саступіў на ўзбочыну
дзе ніхто не пытаецца ні квіткоў, ні візаў
але і няма каму зазірнуць у вочы

і бяздомным сабакам злізваю хмары з лужаў
смела бяру цукеркі ў незнаёмых мужчын
і надзяваю шкарпэткі, калі за вакном сцюжа
і не вылажу з ложка без дастатковых прычын

усяго мера
з мельхіёру – лыжачка
з парцаляны – кубачак
два глыткі і – мінае лета

і пакуль лыжачкай водзіш, рытмічным постукам
салодзячы час
падкупляючы стрэлкі, ледзь бачныя ў сутонні
зірні направа – гэта сірэны спяваюць джаз
зірні налева – карабель тоне

толькі адзін крок
убок
і ўжо змрок
і ўжо страх
ах
не бойся каханая родная я ж тут
там спрут
цені
а тут такія сненні
такое каханне такі гранат у жылах
што звар’яцелае сонца пяшчотна сняжыла
і ў келіх кавалачкі лёду
апускала
і мазала вусны мёдам

Забірай мяне ад мяне і ратуй ад скрухі.
Аддавацца бяспамятна ў моцныя рукі. Рухі
да мяжы, праз мяжу, паўз мяжу, у памежжа,
дзе я сабе не належу і ты сабе не належыш,
дзе пачуцці сягаюць вышэй найвышэйшых вежаў;
мы з табой на мяжы, дзе нішто больш не мае межаў.