Hayat Seni Cümle İçinde Kullandı

Bugün izlediğimizde bize sıkıcı gelen tüm film ve diziler, zamanın tokadını yemiştir. Kimi zaman bu sebeple bu öykülere yeniden çevrimler yapılır. Ama o da tutmaz. Kişi, hayalinde o zaman beğendiği öyküyü arar. Oysa eski öyküyü bugün koysanız önüne, ona da burun kıvırır. Çaresiz, kabullenmek gerekir.

Eskiden bir yumrukla bayılıp etkisiz hâle getirilen kötü adam, bugün ya motorlu testereyle ikiye bölünerek ya da bombayla kuantumlarına ayrılarak halledilmektedir. Aksiyon arttıkça şiddetin dozu da yetersiz kalmaktadır

Sanatçı, işte biçim olarak da derdini bizden daha iyi anlatan, senin-benim gibi zaafları olan bir âdemoğludur, o kadar. Tanımamışsan onu, iyi etmişsin. Tanıyınca o kadar da sevmeyeceksin. Senin gibi eksikli görecek, indirivereceksin onu biçtiğin tahtından. Sanat denen ruhla kısa süreliğine bağ kuran sıradan bir medyum olduğunu nasıl anlatayım sana? Sanat eserini, her deneyimlediğinde, her tükettiğinde işin yarısı da sana aittir. Sanatçıyı tanımamanın da verdiği gizemle, hayranlığınla sen de katılırsın sanat eserinin üretimine. Hiçbir yazar, senin hayal gücün kadar iyi anlatamamıştır o sahneyi aslında. Hiçbir ressamın renkleri senin muhayyilen kadar geniş bir palette şekillenmez. Hiçbir piyanonun tuşları yetişmez senin örs ve çekiç kemiklerine. Sanatçıyı tanıyacaksın da ne olacak? Tanıyınca hem o değer yitirecek, hem de sen. Onu kendi seviyene yaklaştırmak için giriştiğin tüm çabalardan dolayı belki de ikiniz de rezil olacaksınız. Bırak, tanımayıver eseri üreteni. Böylelikle o, sanat eseri olarak kalmaya devam etsin

Rahat bırak sanatçıyı. Çünkü o yok aslında. Bugün hep “Sanatçı nedir?” diye tartışılıyor. Çok beyhude bir çaba. Yoktur çünkü sanatçı manatçı. Sanatın kendisi vardır sadece. En müthiş yönetmenin bile her eseri, başyapıtı değilse sanatçının varlığından söz edilemez. Sanatçı dediğin, olsa olsa senden daha sorunlu, bir o kadar da sorumsuz, ancak evren denen büyük beyinle senden ve benden daha sık ilişki kurabilen, antenleri gelişkin bir ukaladır. Aslında evrenin radyo frekansına girdiğinde hep belli bir repertuarın çalındığını fark edersin. Sanatçı dediğin, ya da dâhi dediğin, senden daha uzun olan antenleriyle o frekansı senden kısa bir süre önce yakalayıp sunar insanlığa, o kadar. İyi bir fikri duyduğunda, “Ben bunu düşünmüştüm” demenin sebebi budur aslında. Kıskançlığından söylemezsin bunu. Sadece sen, o zat-ı muhteremden daha geç bağlantıya geçmişsindir ana kaynakla. Bir de biçim sorunu var tabii.

Kaç kez hayran olduğun bir oyuncuyla fotoğraf çektirdin? Hiç imzasını alabildin mi ünlü bir yazarın? Bir kez bile aklından geçmedi mi o muhteşem eserin ressamıyla tanışmak?

Unut şimdi hepsini. Unut şimdi, çünkü ben tanıyorum o oyuncuyu. Beş para etmez biri o. Eziğin biri aslında, eğer başka bir meziyeti olsaydı oyunculuk yapmazdı. Hele o güzel yazıları yazan adam var ya, kekemenin teki. Derdini anlatamıyor. Kimse dinlemiyor da ondan yazmak zorunda. İshal olup tuvalete sığınmış biri kadar çaresiz durumda. Hiçbir şey bulamasa tuvalet kâğıdına yazıp kabinin üstünden sana doğru fırlatır, o derece... Soruyorsan o ressamı, Kaf Dağı’ndadır burnu. Sanki Tanrı’yla yarışa girmiş en güzel gün batımını yapmak konusunda. İstediğin kadar hayranı ol. Evlensen de senin olmayacak. O, tuvaliyle konuşacak, sen dinleyeceksin. Boya kokacak ilişkin, sandığın kadar renkli olmayacak hayatının kalanı

Unut şimdi hepsini. Unut şimdi, çünkü ben tanıyorum o oyuncuyu. Beş para etmez biri o. Eziğin biri aslında, eğer başka bir meziyeti olsaydı oyunculuk yapmazdı. Hele o güzel yazıları yazan adam var ya, kekemenin teki. Derdini anlatamıyor. Kimse dinlemiyor da ondan yazmak zorunda. İshal olup tuvalete sığınmış biri kadar çaresiz durumda. Hiçbir şey bulamasa tuvalet kâğıdına yazıp kabinin üstünden sana doğru fırlatır, o derece... Soruyorsan o ressamı, Kaf Dağı’ndadır burnu. Sanki Tanrı’yla yarışa girmiş en güzel gün batımını yapmak konusunda. İstediğin kadar hayranı ol. Evlensen de senin olmayacak. O, tuvaliyle konuşacak, sen dinleyeceksin. Boya kokacak ilişkin, sandığın kadar renkli olmayacak hayatının kalanı

Çok sevdiğim bir sözde şöyle deniyor: “İnsanlar buğday başakları gibidir. İçleri doldukça başları eğilir.” Yani küçülmekle maksadımız, sadece fiziksel bir küçülme değil asla. İnsanın hayatında ya da kariyerinde öyle bir an gelir ki daha fazla görünür olmak istemezsiniz ve daha büyük algılanma isteğiniz kalmaz. Bu biraz insanın yapısından kaynaklanırken bazen tokluk hissiyle ilgilidir. Şöhrete ne kadar açsınız? Özsaygınız ne kadar gelişkin? Gerçekten kendini seven ve beğenen biri, başkalarının kendisi hakkındaki düşüncelerini bir referans, bir varlık kanıtı olarak kabul etmez. Her ne kadar toplum içinde birlikte yaşamanın kurallarına uysa da kendini daha fazla kanıtlama ihtiyacı duymaz. Belli bir seviyeden sonra size ekstradan bir şeyler kazandıracak tek olgu, tevazudur. Tabii gerçek bir tevazudan bahsediyorum

Belki sadece otomobiller hariç, küçüldükçe büyüyor her şey. Her şeyin küçüğü güzel bir kere. Küçük, korunmasız olduğundan belki, daha bir sevilesi oluyor ve özel bir ilgi görüyor

Sen cinsel cazibesi çok olan bir kızsın. Buna rağmen seksi olmaya çalışma. Sırıtıyor. Gariptir, ne zaman kendin gibiysen, yani sevimli ve komik bir tavır içindeysen son derece seksi görünüyorsun. Ne zaman seksi olmaya çalışıyorsun, işte o zaman da gayet komik oluyorsun. Nasıl ki Mercedes sahibi, yoldan sessiz sedasız geçtiği hâlde insanlar tarafından fark ediliyorsa sen de doğal hâlinle aynen böyle fark ediliyorsun. Ancak ucuz bir otomobili olanlar, egzozu bağırtarak dikkat çekmeye çalışırlar. Sen şimdi karar ver; Mercedes olmaya devam edecek misin, yoksa ucuz bir otomobil gibi dikkat çekmeye mi çalışacaksın?”

Derler ki “Her yaşın ayrı bir güzelliği vardır.” Ne doğru bir söz olduğunu yaş ilerledikçe keşfederiz. Eğer keşfedemiyorsak yaşam oyununun bir bölümünde bütünlemeye kaldığımızdan emin olabilirsiniz