Իսկ գիշերվանից հետո՝ շուշաններ

Հագուստը ոչինչ չի նշանակում, մեղքերը մեր հոգում են, սիրելի՛ս, ոչ թե հագուստի մեջ։ Ոչ ոք իրավունք չունի դատել մեզ հագուստով կամ շպարով։ Կինոյում ամեն ինչ այլ է, Շաքարա՛։ Այնտեղ չարագործները տգեղ են ու ճաղատ, հերոսները՝ կապուտաչյա ու առնական, իսկ կյանքում այդպես չէ։ Միայն անխելք մարդիկ են հավատում ֆիլմերին, այդ պատճառով էլ հենց անխելք կանայք չեն հագնում այն, ինչ կինոյում տեսնում են մեղավոր կնոջ հագին։

ն։ «Հաջորդ սերն ավելի ու ավելի խելամիտ է լինում։ Մյուսներն ավելի ու ավելի ողջախոհ, վերջինները՝ սառը»։

Հեշտ է զմայլվել, բայց անհնար է պահանջել, որպեսզի զմայլվեն քեզանով։ Երևի դա միակ զգացմունքն է, որն այդպես էլ անպատասխան է մնում

է զմայլվել, բայց անհնար է պահանջել, որպեսզի զմայլվեն քեզանով։ Երևի դա միակ զգացմունքն է, որն այդպես էլ անպատասխան է մնում

Վաղահաս ծաղկի հետ կարող է մրցակցել միայն այն ծաղիկը, որն ուշ է ծաղկում։

Երբեմն, երբ մի պարանի վրայով քայլում ենք, ճակատագիրը մեր դիմաց է բերում մեր սիրելիին։ Այդ դեպքում հարմարը ոչ թե հանուն նրա ցատկելն է ու ճամփա տալը, այլ նրա հետ, որպեսզի չանցնեք ոչ մեկդ։ Մի օր մեր սիրելին հաց կգողանա։ Ու այդ օրը մենք չպիտի կտրենք նրա ձեռքը, այլ սեփականը, որ նա ապաշխարի։ Մեզ մի օր կմոռանան, բայց երբեք չենք մոռանա մենք։ Մենք մեր բոլոր սիրելի մոռացկոտների նկարները սենյակի այն անկյունում կդնենք, ուր մոմեր են վառում։ Մեզ կխաբեն մի օր։ Մենք իմաստուն ենք ու կզգանք դա, բայց կգերադասենք ոչ թե խոսել հիմարաբար, այլ խելացի լռել։ Մեզ մի օր խեթ-խեթ կնայեն, իբրև միամիտերի, որ նայում են շուրջը ու չեն տեսնում ոչինչ։ Իսկ մենք կիմանանք, որ տեսնում են նրանք մեկին, ով ոչ միամիտ է, ոչ՝ հիմար, այլ սիրում է։ Ու ոմանք կսիրեն մեզ, քանզի սիրում են նրան, ով տրվում է անվարձ ու անվերադարձ, նրան, ով պատրաստ է սիրո աշունում լինել տերև, ոչ թե քամի։ Ու սերն այդ մեծագույնը կլինի։ Չէ՞ որ մեծագույն սերն այն է, որը ոչինչ չի պահանջում իր փոխարեն։

գեղեցիկն այն չէ, ինչ մեզ դուր է գալիս, այլ այն, ինչ իսկապես գեղեցիկ է։ Իսկ իրական գեղեցկությունը տեսնելու համար մի պահ պետք է մոռանալ սեփական զգացմունքների մասին։ Ամեն ինչին նայել կողքից։

Միայնությունը ողջախոհ ընկեր է, բայց երբեմն չափազանց մելամաղձոտ։

վերապրել ենք այն, ինչ անհնար է մոռանալ, սակայն ոչ ոք մեզ չի ստիպում ամեն անգամ հիշելիս տառապել և կապել մեզ մեր մտքերով։ Ցավոք սրտի, մենք վերապրել ենք նրանց, ում չէինք ուզի վերապրել։

դժբախտ ենք։ Մենք դժբախտ ենք այնքան ժամանակ, քանի դեռ թույլ չենք տալիս մեզ մոռանալ, ցրվել։ Մենք դժբախտ ենք, Մարիա՛մ, քանի դեռ ինքներս ենք այդպես ուզում։